หนูลองอ่านข้อความเก่าๆที่คุณครูเคยโพสท์ไว้นะคะ
ช่วงนี้คุณครูงานเยอะ อาจจะตอบกระทู้ช้าไปบ้าง
พี่เลยเอามาแปะไว้ให้หนูอ่านก่อนคุณครูมาตอบนะคะ
คุณครูคิดว่า
มีรักในวัยเรียน
เหมือนจุดเทียนในพายุ
ถ้าทำใจไม่ได้ ก็เปลี่ยนเป็นทุ่มเทให้กับหน้าที่หลักดีไหมครับ
เรื่อง"แฟน"ในวัยนี้มันตัดกำลังสมาธิพอสมควรนะครับ
หนูอาจจะต้องบอกกับเธอผู้นั้นว่าคำว่า"เพื่อน"นั้นเป็นมิตรภาพที่ยืนยง
เเต่ปัจจุบันทั้งหนูและเธอควรมุมานะและทุ่มเทกำลังกาย กำลังใจให้กับหน้าที่หลักกันก่อนนะครับ
บอกเหตุผลให้ทราบจะได้ไม่ต้องกังวลใจกัน
คนเราพอทำงานมากๆ
งานก็จะเข้ามาเบียดความรู้สึกให้ลดน้อยลง
คบกันเป็นเพื่อนนะครับ
ตัดกิจกรรมอันไม่เกี่ยวกับเรื่องเรียนออกไปก่อน
เก็บความรู้สึกดีๆไว้ในลิ้นชักล่างใส่กุญแจลอคไว้ก่อน มีเวลาแล้วค่อยเปิดออกมาดูแลกันดีไหมครับ
ไม่ได้แนะนำให้เลิกกันนะครับ
ถ้าเป็นกำลังใจให้กันได้ก็ดี
ตกลงกติกาการคุยว่าไม่เกินยี่สิบนาทีนะครับแล้วก็แยกกันไปทำหน้าที่เพื่ออนาคตของทั้งสอง
ชีวิตเราตอนนี้ก็ไม่แตกต่างจากทหารออกรบ
อนาคตฝากไว้ที่อาชีพ
อาชีพฝากไว้ที่คะแนนการเอนท์นี่แหละครับ
ค่อยๆพูดกันถึงหน้าที่หลักนะครับ
คุณครูคิดว่าเพื่อนย่อมเข้าใจในเพื่อน
อ้อ...ตอนที่คุณครูไปสอนที่ปัตตานีตอนมีเรื่องทหารนาวีโดนรุมซ้อมถึงแก่ชีวิต
ช่วงนั้นคุณครูก็ได้รับมอบหมายให้ไปสอนพอดี
จึงเกิดความรู้สึกรักทหารมากที่ต้องเสียสละชีวิตเฝ้าคุ้มครองประเทศชาติ
ทหารทุกคนก็มีคนรักนะครับ
แต่เพื่อหน้าที่ท่านเหล่านั้นยอมพักรัก เพื่อพร้อมรบ
ครูจึงรู้สึกถึงบทเพลงที่ว่า
....คิดถึงยอดหทัยใจจะขาด
แต่ไม่อาจตัดใจทิ้งไปได้
ด้วยหน้าที่ศรัทธานักรบไทย
......
เห็นไหมครับ หน้าที่ ย่อมสำคัญ
ที่สำคัญคือถ้าเพื่อนรักเรา
เพื่อนก็ต้องเป็นกำลังใจให้เราทำหน้าที่นะครับ
ถ้าคิดถึงเขามากก็ต้องเอาสองหารนะครับเพราะวัยของหนู
ฮอร์โมนมีผลต่ออารมณ์ความรู้สึกนะครับ
โชคดีนะครับ
และทุ่มเทเวลากับการทำหน้าที่หลักนะครับ
รักน่ะรักได้แต่หน้าที่สำคัญมากครับ
คุณครูเป็นกำลังใจให้นะครับ
มีรักในวัยเรียน
เหมือนจุดเทียนในพายุ
ถ้าทำใจไม่ได้ ก็เปลี่ยนเป็นทุ่มเทให้กับหน้าที่หลักดีไหมครับ
เรื่อง"แฟน"ในวัยนี้มันตัดกำลังสมาธิพอสมควรนะครับ
หนูอาจจะต้องบอกกับเธอผู้นั้นว่าคำว่า"เพื่อน"นั้นเป็นมิตรภาพที่ยืนยง
เเต่ปัจจุบันทั้งหนูและเธอควรมุมานะและทุ่มเทกำลังกาย กำลังใจให้กับหน้าที่หลักกันก่อนนะครับ
บอกเหตุผลให้ทราบจะได้ไม่ต้องกังวลใจกัน
คนเราพอทำงานมากๆ
งานก็จะเข้ามาเบียดความรู้สึกให้ลดน้อยลง
คบกันเป็นเพื่อนนะครับ
ตัดกิจกรรมอันไม่เกี่ยวกับเรื่องเรียนออกไปก่อน
เก็บความรู้สึกดีๆไว้ในลิ้นชักล่างใส่กุญแจลอคไว้ก่อน มีเวลาแล้วค่อยเปิดออกมาดูแลกันดีไหมครับ
ไม่ได้แนะนำให้เลิกกันนะครับ
ถ้าเป็นกำลังใจให้กันได้ก็ดี
ตกลงกติกาการคุยว่าไม่เกินยี่สิบนาทีนะครับแล้วก็แยกกันไปทำหน้าที่เพื่ออนาคตของทั้งสอง
ชีวิตเราตอนนี้ก็ไม่แตกต่างจากทหารออกรบ
อนาคตฝากไว้ที่อาชีพ
อาชีพฝากไว้ที่คะแนนการเอนท์นี่แหละครับ
ค่อยๆพูดกันถึงหน้าที่หลักนะครับ
คุณครูคิดว่าเพื่อนย่อมเข้าใจในเพื่อน
อ้อ...ตอนที่คุณครูไปสอนที่ปัตตานีตอนมีเรื่องทหารนาวีโดนรุมซ้อมถึงแก่ชีวิต
ช่วงนั้นคุณครูก็ได้รับมอบหมายให้ไปสอนพอดี
จึงเกิดความรู้สึกรักทหารมากที่ต้องเสียสละชีวิตเฝ้าคุ้มครองประเทศชาติ
ทหารทุกคนก็มีคนรักนะครับ
แต่เพื่อหน้าที่ท่านเหล่านั้นยอมพักรัก เพื่อพร้อมรบ
ครูจึงรู้สึกถึงบทเพลงที่ว่า
....คิดถึงยอดหทัยใจจะขาด
แต่ไม่อาจตัดใจทิ้งไปได้
ด้วยหน้าที่ศรัทธานักรบไทย
......
เห็นไหมครับ หน้าที่ ย่อมสำคัญ
ที่สำคัญคือถ้าเพื่อนรักเรา
เพื่อนก็ต้องเป็นกำลังใจให้เราทำหน้าที่นะครับ
ถ้าคิดถึงเขามากก็ต้องเอาสองหารนะครับเพราะวัยของหนู
ฮอร์โมนมีผลต่ออารมณ์ความรู้สึกนะครับ
โชคดีนะครับ
และทุ่มเทเวลากับการทำหน้าที่หลักนะครับ
รักน่ะรักได้แต่หน้าที่สำคัญมากครับ
คุณครูเป็นกำลังใจให้นะครับ
