อ.ค่ะ หนูขอโทษด้วยนะค่ะที่ไม่เอ่ยนามแต่หนูมีเรื่องที่มันเกี่ยวกับอนาคตหนูอนาคตที่ยังหาคำตอบไม่ได้หนูไม่รู้จาเอายังไงดี
คืองี้ค่ะอ.หนูเครียดมากม.4เทอม1หนูได้คะแนน2.68เองค่ะมันเปนความผิดของหนูที่ไม่เอาไหนในตอนนั้นหนูเรียนสายวิทย์ค่ะแล้วสายวิทย์ มันเครียดมากหนูเลยหาวิธีที่ไมอยากให้ตัวเองเครียดหนูเลยเที่ยวเล่นกับเพื่อนไปในช่วงนั้น ทำให้หนู ได้เกรดเท่านี้มาหนูเลยรู้สึกตัวว่าหนูทำผิดไป หนูเลือกและตัดสินใจผิดหนูเลยรู้สึกว่ามันไม่ใช่ทางออกที่ดีที่หนูจะมาเที่ยวเล่นหรือสนุกไปวันๆ หนูอยากทำให้พ่อแม่สบายและภูมิใจในตัวหนูหนูเลยไม่คิดทำแบบนั้นอีกต่อไป หนูกลับมาอ่านหนังสือทำการบ้านส่งทุกครั้ง และพยายามสอบให้คะแนนดีๆขึ้นไป หนูไม่ใช่คนเก่งหนูรู้ตัวดี แต่หนูบอกตัวเองเสมอว่าต้องขยัน หนูต้องทำได้ถึงหนูจะไม่เก่งเหมือนใครแต่หนูก็ประสบความสำเร็จได้เหมือนกัน ตอนนี้หนูรีบทำคะแนนให้ได้มากที่สุด แต่ที่หนูหนักใจมากคือ อ.ค่ะหนูดูคะแนนตัวเองแล้วหนูทำเลขได้โอเคไม่ใช่คนที่เก่งกาจอาไรนะค่ะอ.แต่หนูชอบและหนูก็เคยเรียนภาษาอังกฤษมาได้ดีแต่เพราะมีเหตุสุดวิสัยหนูไปเรียนมาที่นึงหนูรู้สึกกดดันที่มันเรียนยากเกินตัวแต่หนูคิดว่าโทษอ.คนนั้นอย่างเดียวก้ไม่ได้เค้าเปนอ.เค้าก้อยากให้ลูกศิษย์ได้ดีหนูเข้าใจค่ะ แต่หนูเคยตั้งกำแพงกำมันไว้ทำให้หนูไม่สนใจไรแต่พอขึ้นม.ปลายหนูก้รู้สึกว่าหนูก้ชอบเหมือนกันและก้มีคนทักว่าจริงๆหนูได้ไม่ใช่หรอ หนูก้แปกใจทำไมเค้าพูดแบบนี้แต่น้าหนูเค้าอยุ่กับหนูตลอดเค้าเลยมองออกหนูคิดแบบนั้น หนูเลยอยากเข้าคณะบัญชี แต่ในใจก็คิดว่าเราจะไปไหวมั๊ยมีแต่คนบอกว่ายากและคนเก่งๆคณิตทั้งนั้น หนูรู้ตัวดีว่าไม่ใช่คนเก่งอะไรแต่หนูชอบและหนูจะต้องขยันมากกว่าคนอื่นหนูคิดแบบนี้เสมอ อ.ว่าหนูจะไปได้มั๊ยค่ะหนูไม่ค่อยมั่นใจเลย หรือหนูจะเรียนอักษรศาสตร์ดีเก่งไปทางภาษาเลยแต่หนูก็คิดมันจะทันหรอคนอื่นเค้าเก่งกว่าเราตั้งเยอะเรา2.5เอง อ.ค่ะหนูไม่มั่นใจตัวเองเลยหนูสร้างกำลังใจให้ตัวเองเสมอ หนูรู้สึกว่าหนูค้นหาตัวเองยังไม่เจอจะทำยังไงดีค่ะ
หนูอยากร้องไห้กับความไม่แน่นอนของหนู หนูต้องการความแน่นอนแต่ตอนนี้หนูยังหาที่ตั้งของอนาคตยังไม่เจอเลย หนูจะทำยังไงดีค่ะ