คือหนูอยู่ชั้นม.2ค่ะคุณครู
หนูเกรดไม่ค่อยจะดีตอนม1(3.4 กว่าๆ)
ตอนม.2เลยจะพยายามตั้งใจเรียนอ่านหนังสือมากขึ้นค่ะ
แต่หนูก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง หนูยอมรับค่ะว่าหนูเป็นคนขี้เกียจ
แต่หนูพยายามแล้วนะคะ จนคะแนนสอบหนูดีขึ้นมานิดหน่อย
หนูภูมิใจนะคะ แต่หนูน้อยใจมากๆที่คุณพ่อ คุณแม่ไม่เคยชมหนูเลย
ไม่เคยที่จะบอกว่า"เก่งแล้วลูก" "พยายามดีมากๆเลย" จนบางครั้งหนูก็ท้อ
หนูอยากได้คำชม หนูอยากให้ท่านมาสนใจหนูมากกว่านี้ ทุกวันนี้
คุณแม่เอาแต่เล่นคอม เล่นเกมเฟซบุ๊ค หนูยังเคยรู้สึกหมั่นใส้
แล้วก็อยากประชดท่าน เพราะอยากระบายอะไรออกมาบ้าง
แต่หนูไม่กล้าเพราะท่านดุมาก
หนูเลยได้แต่ระบายกับตัวเองบางครั้งก็กรี๊ดแบบไม่มีเสียง(เดี๋ยวท่านได้ยิน)
บางครั้งเครียดมากๆก็เคยข่วนตัวเอง หนูรู้ว่าผิดไม่ควรทำ
แต่หนูเครียดไม่รู้จะทำยังไง หนูไม่รู้จะระบายกับใคร
พูดกับแม่กลัวถูกว่า หนูทำยังไงดีคะ
บางครั้งหนูมาเล่นเปียโนข้างล่าง คุณแม่ก็จะตะโกนลงมา แบบโกรธๆ
ว่า เล่นให้มันเบาๆหน่อยได้มั้ยย!!! หนูก็แบบแต่กัดฟัน เก็บความโกรธไว้
จนหนูแทบจะเหมือนเด็กเก็บกด
คุณแม่จะห้ามหนูไม่ให้ใช้เท้าแต่ ท่านกลับใช้เสียเอง
หนูไม่เข้าใจค่ะ หนูต้องผิดคนเดียวหรอคะ
หนูเครียดมากค่ะ คุณแม่ให้หนูเรียนพิเศษเยอะมาก แทบไม่มีวันว่าง
ไหนจะคุมอง ที่ต้องทำการบ้านทุกวัน
มันหนักไปค่ะ หหนูไปพูดกับคุณแม่ท่านก็เฉยๆ
หนูก็ไม่กล้าท้วงค่ะ หนูอยากเรียนเต้น ร้องเพลง ทำขนมบ้าง
แต่คุณแม่ไม่ให้บอกว่าไร้สาระ หนูทนไม่ไหวแล้วค่ะ
หนูอยากกรี๊ดดังๆเพื่อระบานสิ่งที่อัดอั้นในตัวหนูออกไปบ้าง
แต่หนูทำไม่ได้ หนูไม่รู้จะทำที่ไหน
หนูเคยกระทั่งคิดไม่อยากกลับบ้าน ไม่อไากเจอแม่
เพราะ เจอหนูก็โดนด่า หนูไม่เคยมีความสุขเมื่ออยู่ที่บ้านเลย
หนูไม่เคยได้ทำอะไรที่หนูชอบบ้าง เลย
หนูขอบคุณที่ให้หนูระบายนะคะ