คุณครูสมศรีครับ ผมมีเรื่องอยากปรึกษาอ่ะคับ ตอนนี้ผมอยู่ม.6แล้ว
แล้วผมเรียนคอร์สGAT1 ที่สยาม แต่เทอมที่แล้วผมเรียนlifelong grammarที่พญาไท
ทีนี้เรื่องมีอยู่ว่า ระหว่างที่ผมรอเรียนนั้น(คอร์สlifelong นะครับ)ผมก็เจอผู้หญิงคนนึงซึ่งผมเห็นแล้วแบบว่าเหมือนผมหลงรักเค้าตั้งแต่แรกพบแต่ผมก็ไม่กล้าเข้าไปคุย(แต่ก็นั่งมองกันเกือบทุกวันTT)ซึ่งเค้าก็เรียนคนละคอร์สกะผมด้วยจนกระทั่งวันนึงผมตัดสินใจว่าจาเข้าไปคุยเลยแต่ปรากฎว่าสายยไปเค้าเลิกก่อนแล้วจบคอร์สก่อนผมเลย อดรู้จัก saddมากก แต่ก็ยังพอทำใจได้แต่ก็รอที่จาเจออีก
จากวันนั้นจนวันนี้ผมก็ได้เฝ้ารอวันที่จาได้เจอเธอคนนั้นอีกจนวันนึงเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นวันที่4 พ.ค. 2554 เป็นวันที่ผมได้มาเรียนby request ที่พญาไทแล้วผมได้พบกับเธอคนนั้นผมตกใจและไม่คิดว่าเราจาได้เจอเธออีก เธอมาเรียนby requestเหมือนกันแต่เป็นคอร์สnever die vocabแล้วเธอก็มานั่งเรียนคอมที่อยู่ด้านหลังผมพอดี ผมดีใจมากจนบอกไม่ถูกผมหันไปหาเธอหลายรอบมากกะจาทำความรุจักและขอเบอร์แต่ผมก็ไม่กล้า(ผมนี่ป๊อดจิงๆ（ｉ _ ｉ）)จนกระทั่งของผมใกล้หมดเวลาแต่ผมก็อยากเหนหน้าเธอผมเลยpauseไว้แล้วเดินออกจากห้องแล้วเธอก็หันมาผมดีใจที่ได้เหนหน้าเธออีกและตอนผมกลับเข้ามาก็ได้เหนหน้าเธออีกรอบ ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูกแต่เสียดายที่ของผมหมดเวลาก่อนเลยต้องออกมาตอนนั้ประมาน2โมงครับ แล้วก็ได้แต่ทำใจอีกตามเคย ฮื่อๆ เศร้าามากคับ แล้วผมก็ออกมาแล้วกะว่าจากลับแต่ผมคิดอยู่นานว่าาจากลับเข้าไปขอเบอยังไงดี ผมเลยคิดว่ายังไงต้องรุจักให้ได้เลยมานั่งรอเธอคนนั้นแต่ระหว่างรอผมก็นั่งคุยกับพี่เสื้อส้มคนนึงแต่ผมไม่รุจักชื่อพี่คนนี้แต่พี่เค้าใจดีมากจนผมคุยเสด3โมงครึ่งพอดีผมก็นึกว่าเธอกลับไปแล้วแต่ปรากฎว่าเธออกมาจากห้อง503มั้งถ้าจำไม่ผิดนะครับ ผมตกใจมากและเธอมายืนตรงเคาเตอร์เพื่อจาเอากระเป๋าแต่เธออยู่ข้างผมพอดีผมกะจาหันไปขอเบอร์แต่ไม่รุจาเริ่มยังไงดีเลยคิดแต่กลัวมีพิรุดเลยทำเปนคุยกะพี่เสื้อส้มเสดแล้วเดินออกไปก่อนเธอ ตอนนั้นผมรุสึกผิดมากกที่ไม่ทำตามใจตัวเองแล้วผมก็ลงลิฟจากชั้น5มาชั้น1แล้วผมก็รอเธอลงมาแต่ไม่เจอผมเลยกลับขึ้นมาชั้น5ใหม่แล้วลงมาชั้น1ใหม่ตั้งหลายรอบซึ่งผมก็กลัวว่าพี่เสื้อส้มจาสงสัยว่าทำไมขึ้นลงหลายรอบผมเลยทำใจกลับบ้านแบบเศร้าๆแต่ผมก็ปลอบใจตัวเองว่าพรุ่งนี้เธอน่าจะมาเรียนผมเลยรอที่จะมาเรียนอังกิดของครูสมศรีโดยตอนเช้าผมเรียนเลขตั้ง8โมงแล้วผมก็มาเรียนอังกิดตอน11โมงกว่าโดยมีแสงแห่งความหวังที่ริบหรี่มากที่จาได้เจอกับเธออีกแต่แล้วจนผมเรียนเสดผมก็ไม่เหนเงาของเธอเลยผมเลยกลับบ้านด้วยความห่อเหี่ยวใจ และวันที่6คือวันนี้ผมก็มารออีกแต่ปรากฎว่าเธอก็ไม่มา แล้วผมก็พยายามคิดทุกทางที่จาสามารถหาเธอคนนั้นพบแต่ก็ไม่รุจามีทางไหนที่ผมจาสามารถทำได้แต่ผมก็คิดออกทางนึงว่าถ้าวันที่4 พ.ค. 2554 ที่ผมเรียนby requestผมอยากจาขอความกรุณาดูได้ไม๊ว่ามีใครมาเรียนby request คอร์สnever die vocab มั่งอ่ะครับ เวลาประมานบ่ายโมงกว่าๆอ่ะครับ คือผมอยากรุจักเค้ามากกคือ2วันมานี่ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยอ่ะครับไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลยยซึ่งผมไม่เคยเปนแบบนี้มาก่อนด้วยอ่ะครับ ผมเลยเครียดมากก ผมจึงขอความกรุณาคุณครูสมศรีด้วยนะครับ ผมไม่อยากเปนนแบบนี้จิงๆครับอยากอ่านหนังสือแต่ผมไม่มีสมาธิเลยคิดถึงแต่เธอคนนั้นผมเลยคิดว่าถ้าผมได้รุจักเธอคนนั้นน่าจาทำให้ผมดีขึ้น ถ้าได้ยังไงบอกผมด้วยนะครับ ผม ขอร้องงงครับ
รักและเคารพ