คือว่าหนูเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก ชอบตะคอกหรือพูดไม่เพราะกับคนรอบข้างโดยเฉพาะพ่อกับแม่ทั้งๆที่ท่านก็พูดกับหนูดีไม่เคยว่าไม่เคยด่าหนูสักครั้ง หนูก็รู้นะค่ะว่าสิ่งที่หนูทำไม่ไม่ถูกต้องมันทำให้พ่อกับแม่เสียใจ แต่หนูก็พยายามเปลี่ยนตัวเองพยายยามทำไหร่แต่ก็ไม่เคยสำเร็จ ทุกๆครั้งที่ที่ท่านพยามยามพูดกับหนู ค.คิดที่ว่าพ่อกับแม่ท่านไม่เคยรักหนู ค.น้อยใจต่างๆนานาก็เข้าวนเวียนในค.คิดของหนู ท่านทั้งสองไม่เคยสนใจหนูกับน้องเลยปล่อยให้หนูกับน้องต้องอยู่กันเอง นานๆครั้งท่านจึงจะมาหา หนูต้องทำอะไรเองทุกอย่าง โดยเฉพาะดูแลน้อง ซึ่งตอนนี้น้องไม่ฟังหนูเลย บ้านก็ไม่ค่อยกลับ จนบางครั้งหนูรู้สึกเหนื่อยมากที่จะต้องทนแบกรับภาระนี้ไว้ ทั้งๆที่คนอื่นๆเค้ามีพ่อแม่ทำให้ทุกอย่าง แต่พอหนูมีเรื่องจะปรึกษาเกือบทุกครั้งที่โทรไปหาหนูจะได้รับคำว่า"แม่ไม่ว่าง เด๋วแม่โทรกลับน่ะ"สุดท้ายท่านก็ไม่ค่อยได้โทรกลับจนหนูไม่อยากโทรหาท่านเลย หนูได้แต่ถามตัวเองอยู่เสมอว่าทำไม่หนูต้องเก็บค.ทุกข์นี้ไว้คนเดียวด้วยไม่มีใครที่จะยอมรับฟังหนูเลย และตอนนี้หนูก็อยู่ม.6 แล้วมันทำให้หนูเครียดมากจนไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือ และตอนนี้หนูเพิ่งกลับจากซัมเมอร์พ่อกับแม่มาพูดกับหนูว่า "พ่อกับแม่อยากให้ลูกเรียนหอนะ ลูกเป็นค.หวังของทุกๆ รวมทั้งตากับยายที่มีชีวิตอยู่รอดูหลานคนนี้เป็นหมอและรักษาตากับยาย" คำพูดนี้ยิ่งทำให้หนูเครียดมากกว่าเดิมเป็นหลายสิบเท่าจนนอนไม่หลับ เพราะก่อนหน้านี้ท่านไม่เคยสนใจหรือพูดเรื่องนี้กับหนูเลย แต่หนูไม่กล้าที่จะบอกท่านว่า "หนูไม่อยากเรียนหมอ หนูไม่ชอบชีวะ หนูอยากเรียนครุศาสตร์ซึ่งเป็นค.ใฝ่ฝันของหนูมาตั้งแต่เด็กแล้ว"
คุณครูค่ะหนูจ่ะทำยังไงดี จะทะตามฝัน จะทำที่พ่อแม่หวังเพราะหนูทำให้ท่านเสียใจมาตลอด หรือจะทำอะไรยังไงต่อดี หนูสับสนวุ่นวายไปหมดแล้วค่ะ