ศึกยังไม่จบ อย่ารีบนับศพทหาร
ถ้าเปรียบหนูเป็นทหาร ก็คงเป็นทหารที่มี"หัวใจเล็กนิดเดียว"
อายุการผ่านศึกคงน้อย จึงทำให้ "ใจเป็นปลาซิว" ไปหน่อยหนึ่ง
คนเราคิดการใหญ่ หากไม่สำเร็จก็ถือว่าได้ประสบการณ์ไว้พัฒนาตนในครั้งหน้า
ถ้าเทียบอายุศึกสงครามก็คงอ่อนน้อยกว่าทหารมืออาชีพที่ร่วมสนามรบ
พวกทหารมืออาชีพ จับปืนแล้วลืมความตาย
นี่ก็เหมือนรอดตายอย่างพ่ายแพ้ แต่ยังฝังใจไม่ยอมรับความจริงว่าศึกพ่ายเพราะฝีมือรบยังน้อยอยู่
ความจริงเสร็จศึกแล้ว
น่าจะประเมินตนเพื่อหาวิธีพัฒนาฝีมือของตนเอง
มากกว่าที่จะมานั่งเทียบ นั่งเปรียบเทียบกับชาวบ้านเนอะ
เสียเวลาตายเลย
เอาใหม่นะคะ
ลุกขึ้นมาใหม่แล้วจับอาวุธให้ครบทุกแบบ
ฝึกใจให้แกร่งดั่งภูผา
หลอมจิตให้มั่นในความเพียร
แล้วลงสนามรบอีกครั้ง
ไม่แพ้ ก็ชนะ จะไปกลัวอะไรล่ะ
ความพ่ายแพ้ ไม่น่ากลัวหรอก
แต่การกลัวความพ่ายแพ้ของหนูนี่แหละ
ที่จะทำให้ชัยชนะมันวิ่งหนีไปไกลทุกที
เขาก็คน
เราก็คน ทำไมจะขยันไม่ได้ล่ะ
คำเดียวคือ
สู้เขาลูกแม่
คุณครูเป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รักนะ
จุ๊บๆ