*ต่างมองต่างมุม*

- 1 -

ฉันตื่นนอนเวลา 7.00 ด้วยเสียงปลุกของแม่ที่รีบเร่ง ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องรีบไปโรงเรียนหนักหนา บ้านก็อยู่ใกล้ไม่ถึง 10 นาทีก็ถึง ฉันรีบปฏิบัติภารกิจส่วนตัวขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ทำให้โน่นทำนี่ก็ไม่ได้ดั่งใจไปหมด ในที่สุดธุระของฉันก็สิ้นสุดลงตอนเวลา 7.20 แล้วแม่ก็เรียกฉันขึ้นรถเพื่อไปโรงเรียน

- 2 -

ผมตื่นนอนขึ้นเวลา 5.30 ปฏิบัติภารกิจส่วนตัวขึ้นอย่างรีเร่ง ด้วยกลัวว่าจะไปทำงานสาย เพราะทุกคนก็รู้ๆกันอยู่ว่า ถนนเมืองกรุงตอนเวลา 6.30 นั้น รถติดมากเพียงใด ผมไม่รอช้ารีบเดินไปยังป้ายรถเมล์หน้าบ้าน เพื่อรอรถเมล์สายที่ผมขึ้นไปทำงานอยู่เป็นประจำ

- 1 -

ฉันมาถึงโรงเรียนตอนเวลา 7.45 มีอาจารย์ฝ่ายปกครองยืนรออยู่แล้ว ฉันเดินไปต่อแถวกับนักเรียนอีกหลายสิบคนเพื่อบันทึกการมาสายลงในเครื่องคอมพิวเตอร์ ฉันคิดอย่างอารมณ์เสียอีกว่า ขึ้นไปก็ต้องโดนประจำชั้นดุอีก ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่ามาโรงเรียนเพื่ออะไรกัน มาก็ถูกอาจารย์บ่นทุกวันๆ คิดเสร็จฉันก็รีบเดินขึ้นอาคารเรียนไป

- 2 -

ผมมาถึงสถานที่ทำงานในเวลา 6.45 เป็นเวลาที่ผมมาถึงเป็นประจำ ผมเดินไปยังโรงอาหาร เพื่อซื้อข้าวเช้ารับประทาน ขณะนั่งอยู่ในโรงอาหารนั้น เพื่อนร่วมงานของผมหลากหลายวัย เข้ามาพูดคุยกับผมด้วยความคุ้นเคย เสร็จสิ้นภารกิจที่โรงอาหาร ผมรีบเดินขึ้นอาคาร 1 ชั้น 3 เพื่อไปยังห้องพักของผม ผมมีงานอีกหลายอย่างที่จะต้องทำ ก่อนเริ่มทำงานในวันนี้ ผมไม่รอช้า รีบเปิดประตูเข้าห้องไป

- 1 -

ขณะนี้เป็นชั่วโมงโฮมรูม ฉันนั่งฟังครูประจำชั้นยืนพูดอยู่หน้าห้อง พลางเหลือบมองไปดูนาฬิกา “8.20” คาบนี้กว่าจะหมดก็ 9.00 นี่ฉันต้องไปฟังอย่างนี้ไปอีก 40 นาทีเชียวเหรอ ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะเอาอะไรนักหนา แค่เรื่องการทำเวร เรื่องการมีสัมมาคารวะ ทำไมเขาจะต้องทำเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตด้วย น่ารำคาญจริง

- 2 -

ขณะนี้เป็นชั่วโมงโฮมรูม ผมกำลังอบรมนักเรียนเรื่องต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการทำเวร การเข้าเรียนให้ตรงเวลา ศีลธรรม ซึ่งเรื่องเหล่านี้เป็นสิ่งจำเป็น แต่จากสีหน้าคาดตาของนักเรียนแต่ละคนแล้วนั้น ทำให้ผมหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก ทุกๆคนเหมือนเบื่อหน่ายกับสิ่งที่ผมพูด ไม่อยากจะฟังมันแล้ว ผมเองก็ไม่ได้อยากพูดหรอก แต่ผมห่วงลูกศิษย์ของผมว่า จะเติบโตขึ้นไปอย่างผิดๆ ผมไม่สามารถทนเห็นสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นกับนักเรียนของผมได้

- 1 -

นาฬิกาบอกเวลา 16.00 เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว ฉันไม่รอช้ารีบเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน ฉันรีบวิ่งลงจากตึก เพื่อพบกับกลุ่มเพื่อนที่รออยู่ข้างล่าง วันนี้พวกเราวางแผนจะไปเดินเล่นที่ห้างพารากอนก่อนกลับบ้าน ถือเป็นการผ่อนคลายความเครียดที่ได้เรียนมาทั้งวัน เมื่อมากันครบทีม พวกเราก็ออกเดินทางจากโรงเรียน ด้วยจิตใจที่เบิกบาน ที่วันๆหนึ่งของการเรียนหนังสือได้จบลง

- 2 -

ผมกลับเข้าถึงห้องพัก ตอนเวลา 16.10 หลังจากการสอนติดต่อกันถึง 3 คาบในช่วงบ่าย ผมไม่รอช้า รีบเอาการบ้านของนักเรียนห้อง 61 ขึ้นมาตรวจ เพราะกลัวจะตรวจไม่ทัน เวลาของผมในช่วงเย็นนั้นมีถึง 18.00 เท่านั้น หลายๆคนอาจจะคิดว่าครูนั้น เมื่อเลิกเรียนก็คงกลับบ้านไปพักผ่อนเช่นเดียวกับนักเรียน แต่สำหรับผมแล้ว ช่วงเย็นคือช่วงเวลาของการตรวจงาน ผมยังคงนั่งตรวจงานของนักเรียนจนครบทุกห้อง กว่าจะเสร็จก็ 17.45 แล้ว ผมรีบเดินลงจากตึก แล้วไปนั่งรอรถเมล์ที่หน้าโรงเรียนเพื่อขึ้นรถกลับบ้าน วันๆหนึ่งของการเป็นครูของผมจบได้จบลงแล้ว

หลายๆคนอาจจะคิดว่า ครูนั้นคงจะเป็นเพียงแค่เรือจ้าง คอยรับส่งศิษย์รุ่นต่างๆให้ถึงฝั่งอย่างปลอดภัยเท่านั้น แต่ในความเป็นจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น “ครู” ไม่ได้เป็นเพียงเรือจ้างที่คอยรับส่งศิษย์เท่านั้น หากแต่“ครู” นั้นคือคนพายเรือที่คอยดูแล อบรม สั่งสอนและดูแลศิษย์ที่อยู่ ด้วยหวังว่าเมื่อส่งศิษย์ถึงฝั่งแล้ว ศิษย์จะสามารถใช้ชีวิตในภายหน้าได้อย่างสง่างามนั่นเอง

ในขณะที่พวกเราได้ตื่นสาย และมาโรงเรียนเพียงเพื่อทันเวลาเข้าแถวนั้น ครูกลับต้องรีบมาโรงเรียนตั้งแต่เช้า เพื่อเตรียมการสอนสำหรับวันนั้นๆ

ในขณะที่พวกเรากำลังคุย เล่นระหว่างคาบเรียนนั้น ครูกลับต้องกระวีกระวาดเพื่อมาสอนให้ทันเวลา

ในขณะที่พวกเราแอบคุยกันในคาบเรียนนั้น ครูกลับต้องตะเบ็งเสียงด้วยความเหนื่อยล้า

ในขณะที่พวกเราโดนทำโทษเข้าพบฝ่ายปกครอง ครูกลับเครียดที่ไม่สามารถอบรมสั่งสอนให้เธอเป็นคนดีได้

ในขณะที่พวกเรากำลังโดนตีจากการโดดเรียนนั้น ครูเองก็เจ็บเหมือนกันที่ต้องมาตีศิษย์อันเป็นที่รักของครู

ในขณะที่หลังเลิกเรียน พวกเราได้กลับบ้านไปอย่างสบายใจนั้น ครูกลับต้องมานั่งตรวจงานให้กับพวกเธอ จนฟ้ามืดถึงได้กลับบ้าน

ก่อนจะจบเรื่องนี้ ผมอยากจะฝากเพื่อนทุกๆคน ให้มั่นระลึกถึงพระคุณของครูที่ได้ให้กับพวกเรา คอยอบรมดูแลพวกเราตลอดมา มาเริ่มต้นทำสิ่งดีๆเพื่อทดแทนพระคุณครูกันเถอะนะ

โดย พีท
http:hatepink.exteen.com