เราก็เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนนึงที่มีความฝัน
จำได้ว่าตอนนั้นอยู่ชั้นป.1 ครูให้วาดรูปและบรรยายถึงอาชีพในฝัน
เราก็คิดแล้วคิดอีก จนได้ดูรายการนึงและประทับใจในอาชีพแพทย์
ประทับใจในเสื้อกาวน์สีขาวๆ ประทับใจในผู้ชายใจดี
ประทับใจในความเก่ง ความสามารถที่สามารถช่วยให้ผู้คนได้พ้นจากโรคร้ายได้
และเราก็อยากที่จะเป็นหมอตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป แด็กน้อยคนนั้นก็เติมโตขึ้นพร้อมกับที่ความฝันนั้นเริ่มลางเลือน
ฝันอยากเป็นครูบ้าง โปรแกรมเมอร์บ้าง แต่ก็ยังไม่เคยลืมอาชีพหมอ
จนเมื่อเข้าสู่วัยมัธยม เด็กคนนั้นก็เริ่มมั่นใจอีกครั้งว่าอยากที่จะเป็นหมอจริงๆ
ซึ่งบอกเล่าไป คนรอบข้างรวมทั้งเพื่อนๆก็สนับสนุนความฝันของเด็กคนนั้น
จนเมื่อเข้าสู่ชั้นม.6 เข้าสู่ช่วงสำคัญของชีวิตช่วงหนึ่ง
ที่จะต้องแอดมิชชั่นเข้ามหาวิทยาลัย
ก็ยังคงมีความมุ่งมั่นอยู่เต็มเปี่ยมและความฝันที่อยากจะเป็นหมอ
แต่ก็ต้องมีบ้างที่จะเผลอเที่ยวเล่นเพลินจนไม่ได้อ่านหนังสือเป็นบางครั้ง
และวันชี้ชะตาก็มาถึง ท่ามกลางความคาดหวังและ
การคาดเดาของเพื่อนๆครูและคนรอบข้างว่าเราต้องติดหมอแน่ๆ
เราทำคะแนนได้ดี แต่คงดีไม่พอสำหรับคณะแพทย์
ทำให้เราสอบไม่ติดคณะแพทย์ โดยขาดคะแนนไปเพียง 1.** คะแนน
มันทำให้เราเสียใจมาก เราร้องไห้หนักมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
และเราก็ได้เลือกเข้าศึกษาต่อในคณะเภสัชศาสตร์มหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง
เมื่อวันรู้ผลว่าติดที่นี่ แม้จะคาดหมายไว้แล้ว เราไม่รู้สึกดีใจเลย เฉยมากถึงมากที่สุด
และมีความคิดที่ว่า เราจะต้องซิ่วแน่นอน เรายังอยากเป็นหมอ
แต่ถ้าหากเรียนไปและพบว่าเราชอบเภสัชแล้ว เราก็จะเรียนต่อไปโดยไม่ซิ่วอีก
จนในที่สุดความอยากเป็นหมอก็ยังคงอยู่ และมีมากขึ้นเรื่อยๆ
เรารู้สึกดีและสนใจ ชื่นชมทุกครั้งที่มีคนพูดอะไรก็ตามเกี่ยวกับหมอๆๆๆ
เราจึงตัดสินใจที่จะซิ่ว แต่ด้วยอะไรก็แล้วแต่ ทั้งการเรียน+กิจกรรมที่หนักหนา
การติดเพื่อนทำให้เราแบ่งเวลาไม่ได้ และสอบไม่ติดอีกในที่สุด
ครั้งนี้ก็เสียใจแต่ไม่เท่ากับครั้งแรก
และเราก็ลังเลอยู่ว่าจะทำยังไงกับชีวิตดี
จะลาออกแล้วตั้งใจอ่านหนังสือเพื่อสอบกสพท.อีกครั้งดีหรือไม่
เพราะหากเราพยายามก็คงทำได้
แต่อีกใจก็คิดว่าแล้วถ้าไม่ได้อีกล่ะ จะทำยังไงจะไปเรียนอะไรแทน
เราอาจไม่เหมาะกับการเป็นหมอก็ได้นะ เราจึงพลาดอีกเป็นครั้งที่2
หรือ จะเรียนเภสัชต่อไป โดยไม่ต้องไปนึกฝันถึงความอยากเป็นหมออีก
มุ่งหน้าเป็นเภสัชกรที่ดีต่อไป
แต่เราอยากเป็นหมอมากจริงๆ ถ้าเราสอบติดจริงๆแม้เสียเวลาไป2ปีเราก็ไม่เสียดาย
เพื่อนๆพี่ๆ คิดว่าควรจะทำอย่างไรดี
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสสำเร็จอยู่ที่นั่นยังใช้ได้ผลอยู่หรือไม่
แล้วเราจำทำได้ไหม ในเมื่อเราก็ไม่ใช่คนฉลาดอะไร โชคชะตาอาจเล่นตลกกับเราอีกครั้งก็ได้
ปล.พ่อเราสนับสนุนเราทุกอย่างจะลาออกหรือเรียนเภสัชก็ได้ แต่แม่เราอยากให้เรียนเภสัชต่อไป ส่วนตัวเราอยากลาออกและออกมาซิ่วกสพท.แต่เราไม่มั่นใจเลยว่าเราจะทำได้หรือเปล่า เราพลาดมาแล้วถึง 2 ครั้ง
ขอคำแนะนำจากเพื่อนๆและคุณครูสมศรีด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
|