ข้อความนี้ขอมอบให้คนที่ คิดว่าพ่อแม่นั้นไม่เคยเห็นใจ แต่ที่จริงนั้นพ่อแม่เป็นคนที่เห็นใจเรามากที่สุด
เมื่อกระผมยังเด็กนั้นพ่อแม่ของผมได้บอกผมว่าเรียนเยอะๆนะจะได้มีอนาคต ตอนนั้นผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเรียนแล้วมันเกี่ยวกับอนาคตตรงไหน เมื่อ ตอน ม.ต้น นั้นผมเป็นเด็กที่ติดเกมอย่างมากครับพอกลับถึงบ้านจะต้องมานั่งหน้าคอมพิวเตอร์ทุกวันไม่เคยอ่านหนังสือ พอในเวลาเรียนในห้องเรียน ก็เอาหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่านวันหนึ่งพ่อของผมนั้นทนไม่ได้ครับเอาของมาขว้างใส่ผม จนผมตะคอกใส่พ่อว่าทำไมต้องขว้างของใส่ด้วย พ่อผมบอกว่า พ่อทนไม่ได้ที่เห็นลูกเป็นแบบนี้ จากนั้นผมก็ได้มองไปหาแม่ แม่ของผมนั่งร้องไห้อยู่ที่โซฟา จากนั้นพ่อผมบอกว่าให้กลับไปนั่งคิดดีๆนะ ว่าจะเลือกเรียนหรือว่าจะเลือกความลำบาก คืนนั้นผมคิดทั้งคืน จากนั้นผมก็คิดว่า ถ้าทำให้พ่อแม่เสียใจนั้นมันบาปมากๆ หลังจากวันนั้นผมก็ค่อยๆเลิกจากเล่น วันละ 5 ชม เหลือ 3 ชม 2 ชม จนเลิกอย่างเด็ดขาด ผมเอาเวลาที่เล่นนั้นเอามาอ่านหนังสือ จากที่ผมเรียนได้ 2.1 กว่าๆ ก็ค่อยๆขึ้นมา เป็น 2.50 และ พอ ม.3 ได้ 3.12
ผมรู้สึกภูมิใจตัวเองมากครับ พ่อแม่ของผมก็ไม่เคยว่าเลย หลังจากที่ผมเลิกเล่นเกม แถมการเรียนก็ดีขึ้น ผมได้เข้าสายวิทย์ครับ พ่อกับแม่ของผมนั้นภูมิใจมากครับ จากนั้นผมก็ได้คิดถึงตัวเองเมื่อก่อนว่า ถ้าเรายังเล่นเกมอยู่นั้น วันนี้นั้นจะเป็นอย่างไร พ่อแม่ของเราจะเป็นอย่างไร ดังนั้น ถ้าใครที่คิดว่าทำไมพ่อแม่ถึงว่าเรา เราอย่าไปโกรษ อย่าไปคิดมาก คิดว่าพ่อแม่นั้นทำเพื่อเราในอนาคต