น้องจ๋า....ไม่ต้องเสียใจนะจ๊ะ
พี่เข้าใจน้องนะคะ...เพราะจุดที่นองกำลังยืน
ก็คือจุดเดียวกันทีพี่เคยยืนเมื่อปีที่แล้ว
พี่เหมือนน้องทุกอย่างแหล่ะค่ะ
มีพี่อยู่เตรียม และโดนโหมเรียนมากมาย
(พี่ไม่ได้เป็นคนลงตารางเรียนเอง...พอแต่ละคอร์สมันชนๆกันน้องเอ๊ยย...โคดกดดัน
ไม่มีกำลังใจเรียน+อ่นเลยย)
แต่ว่าโอเค....พอน้องผ่านจุดที่น้องกำลังยืนอยู่
แล้วมายืนจุดที่พี่กำลังยืนอยู่
น้องจะรู้ว่า จุดที่น้องยืนจะทำให้น้องเติบโตขึ้น
ลองกลับมุมมองเสียใหม่ซิคะ
ร้องไห้ได้....แต่ร้องเสร็จแล้วถามตัวเองว่าเสียเวลาให้กับอดีตที่แก้ไม่ได้พอแล้วรึยัง
แล้วอนาคตของเราหล่ะ....จะทิ้งมันแล้วหรอ
(น้องจะซิ่วหรือว่าอะไรก็ว่ากันไปอีกทีเนอะ...แต่พีนี่มองไกลๆไปถึงจุฬาเลยค่ะ
ไม่อยากเสียเวลา 1 ปี....แต่1 ปีกับการเข้าเตรียมก็ถือว่าคุ้มนะคะ...น้องลองชั่งๆดูเองแล้วกันนะจ๊ะ)
ล้มเสียบ้าง...จะได้รู้จักลุก...พี่ไม่เคยล้มเลย...กว่าจะลุกได้ก็สาหัส
แต่ตอนนี้พี่คนที่เคยล้มและเคยลุก.....เมื่อล้มอีกครั้ง....ก็สามารถลุกได้เร็วกว่าที่เคย
ส่วนเรื่องคุณพ่อคุณแม่.....ถ้าให้พูดกันจริงๆแล้ว
เราก็เป็นฝ่ายที่ทำให้ท่านผิดหวัง...เราก็ผิดจริงๆนั่นแหล่ะ
แต่ว่าเราก็พยายามพิสูจน์ตัวเองใหม่และทำให้ป๊าม๊าภูมิใจกับอนาคตของเราได้
ใครไม่เข้าใจน้อง....แต่พี่นี่แหล่ะเข้าใจน้อง
มีอะไรปรึกษาได้นะคะ
ป.ล. พี่ติดสำรองเฮิร์ทมากไอน้องเอ๋ย....อารมณืแบบว่าจะได้ๆ...แล้วก็ไม่ได้
วันๆไม่เป็นอันกินอันนอนค่ะ...นั่งเฝ้าโทรศัพท์ทั้งวัน
ออกแนวเวิ่นเว้อจริงอะไรจริง
ตอนเย็นพี่เลยไปเข้าวัดทุกวันๆ...ช่วยได้จริงๆค่ะ
ถ้าน้องไม่สะดวกก็ลองสวดมนต์....นั่งสมาธิ....หรือหาเว็บที่มีการเทศน์ฟังดูนะคะ
แล้วก็มีคำๆนึงที่พี่เจอมาโดยบังเอิญ
มันช่วยพี่ได้มากเชียวล่ะในตอนนั้น
"พระเจ้าปูทางให้มนุษย์ทุกคน....แต่ไม่จำเป็นว่าทางทุกทางจะต้องเหมือนกัน
หากแต่ทางเส้นนั้นนำเราไปถึงจุดหมายได้เหมือนกัน...ก้เพียงพอแล้วมิใช่หรือ"^^