ความพยายามเป็นเหตุ

ผลของความพยายามคือการบ่มเพาะความอดทนนะครับไม่ใช่คะแนน

คุณครูเคยหยิบไม้จิ้มฟันมาแคะฟัน ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็แค่ เศษอาหารติดฟันก็แคะขำๆ

แต่พอเอาไม้จิ้มฟันมาวางข้างตะเกียบก็ดูไม้จิ้มฟันจะเล็กไปถนัดตา

แต่พอของตก ก้มลงไปหยิบของ ก็เห็นขาโต๊ะที่ยาวกว่าตะเกียบ

ขาโต๊ะยาวจริงๆด้วย ยาวกว่าไม้จิ้มฟันและตะเกียบจริงๆ

แต่พอรอจ่ายเงิน นั่งพิงเสาก็ชะเง้อมองขึ้นไปสุดเสา

"อ้าว....ยาวกว่าขาโต๊ะเหรอนี่ !!!!"

โลกนี้มันสมมติกันไปหมด

ทำไมมันยาวขึ้นเรื่อยๆล่ะ

แล้วทำไมแต่แรกแคะฟันอย่างไม่คิดอะไร พอมองซ้ายมองขวาเสร็จ

ประโยชนของไม้จิ้มฟันกลายไปเป็นความยาวความสั้นไปเสียแล้ว

กลับมาที่ประโยชน์ของความเพียรเถิดครับ

อย่าไปวัดกันที่คะแนนเลยนะครับ

ใจเราจะไม่มีความสุข แล้วถ้าเอาคะแนนเป็นตัวตั้ง หนูจะเครียดสะสม

มองคนอื่นไม่ดีไปด้วยว่าเห็นแก่ได้ ไม่คบเราเพราะเราไม่เก่ง

แต่คนที่ไม่เก่งกว่าเราก็มีนะครับ

อยู่อย่างผู้พากเพียรที่มีน้ำใจ มองโลกสดใส ไม่เพ่งโทษท่านจะดีกว่านะคะ

ทำไงได้ล่ะคะ ในเมื่อเราไม่ได้อยุ่ในกล่องไม้จิ้มฟันนี่คะ

เราอยู่กับสภาพแวดล้อมปกติ ที่ต้องมีทั้งตะเกียบ ขาโต๊ะ เสาไม้

แค่ไม่ไปเปรียบเทียบ

แค่นั้นไม้จิ้มฟันก็ยังประโยชน์ได้อย่างสง่างาม

ทุกขืมักเกิดเพราะเราชอบนำตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น

หยุดเปรียบแล้วสร้างความเพียรมากดีกว่านะครับ

คุณครูเคยเป็นไม่จิ้มฟันมาก่อน

ตอนนี้สูงกว่าเสาเพราะคุณครูเรียนรู้วิธีเอาไม้จิ้มฟันมาต่อกันให้สูงขึ้นเรื่อยๆ

แต่สุดท้ายสูงแค่ไหน ก็แคะขี้ฟันไม่ดีเท่าขนาดพอเหมาะมือนะครับ

เป็นกำลังใจให้นะครับหนูน้อย

สู้ๆนะครับ