การทำในสิ่งที่เราไม่ถนัดมันยากจริงๆ
เราไม่เคย "พยายามอะไรแล้วมันไม่สำเร็จเลย"
ทุกๆครั้งที่เราใช้คำว่า "พยายาม" เราจะทำได้สำเร็จทุกครั้ง
ตอนป.6 เราเพิ่งเคยจับไม้ปิงปองได้7วัน
เราก็ลงแข่งกีฬาสีโรงเรียน เราอยากได้เหรียญทอง
มีเวลาซ้อม 2 อาทิตย์
แต่เราทำได้นะ เราได้เหรีญทอง ได้ถ้วยรางวัลด้วย
ตอนป.5 คะแนนมิดเทอมเราอยู่ลำดับที่16ของห้อง
แต่พ่อบอกว่า ถ้าสอบทด้ภายในที่1-3จะซื้อกล้องดิจิตอลให้
เราก็ใช้คำว่า "พยายามอีก" แล้วมันก็สำเร็จ เราได้ที่2ของห้อง
ทั้งๆที่ต้องเอาคะแนนมิดเทอมมาบวกด้วย
เราใช้ความพยายามทำให้เราเป็นคนที่ เล่นดนตรีได้
ขับรถยนต์ได้ตั้งแต่ป.6 เล่นกีฬาได้ดีทั้งๆที่เราตัวเล็ก
ศิลปะที่เคยทำงานเน่าๆ
เราก็ใช้ความพยายามทำให้ได้ภาพที่สวยออกมาจนได้
เมื่อไหร่ที่เราใช้ความพยายาม เราจะได้ความสำเร็จกลับมาเสมอ
แต่เธอรู้ไหม
เมื่อวานนี้เป็นวันแรกที่ความพยายามของฉันไม่เป็นผลเอาซะเลย
เพราะมันเป็นการทำในสิ่งที่ฉันไม่ถนัดที่สุดหละมั้ง?
ฉันต้องฝึกเป็นอาทิตย์ถึงจะกระโดดตบได้เหมือนเพื่อนๆ
(ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเป็นแบบนั้น)
ฉันกระโดดเชือกไม่เป็นฝึกอยู่ทุกวันตลอด3เดือนก็ทำไม่ได้ - -*
(ตอนม.1มีสอบกระโดกเชือก)
ฉันมักจะไม่ถนัดในสิ่งที่เป็นการใช้มือกับขาให้สัมพันธ์กันเสมอ
มันไม่ค่อยสัมพันธ์กันเท่าไหร่
เพราะฉนั้นการเต้นแอโรบิคเลยเป็นสิ่งที่ยากมากๆๆๆๆสำหรับฉัน
ตอนนี้ฉันอยู่ม.6 มีวิชาเต้นแอโรบิคด้วย
อาจารย์ให้เต้นเป็นกลุ่ม ถ้าใครทำไม่พร้อมเพื่อนจะโดนหักคะแนนทั้งกลุ่ม
มีเวลาให้ซ้อมน้อยมาก แค่อาทิตย์เดียวเอง แถมยังต้องคิดท่าอีก
แต่ฉันก็พยายามนะ...ฉันมักใช้มันเสมอ ความพยายามหนะ
ในคาบที่อาจรย์สอนเต้น เพื่อนฉันคนนึงเป็นหลีดเดอร์เก่า
เค้าคิดท่าเต้นแอโรบิคที่แยบยลมากๆออกมา T_T"
นั่นคือท่าแรก... แค่ให้ฉันทำท่าให้ได้มันก็ยากพออยู่แล้ว
แต่เพื่อนคนนั้นดันมาตะคอกใส่ฉันกลางสนามอีก
เพื่อนทุกคนมองมาที่ฉัน เขาตะคอกขึ้นกูมึง บอกว่า
"ฉันเป็นตัวถ่วง ทำไมไม่รู้จักร้องเพลงช่วยคนอื่น!!"
ฉันอายนะ
แต่ฉันก็เข้าใจ ว่าเขาเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ด้านการเต้น
คงไม่เข้าใจคนที่เต้นไม่เป็นอย่างฉัน
ฉันเลยเลือกที่จะอธิบายให้เขาฟัง
แต่เขาก็ยังมองว่าฉันคิดอู้งานเหมือนเดิม
แถมฉันยังทำท่าผิด ทำไม่พร้อมเพื่อน ทำไปคนละทางกับเพื่อน
- -* มันดูแย่จริงๆ
ฉันกลับไปซ้อมท่าที่ได้มา3ท่า
ฉันซ้อมเต้นแอโรบิคจนไม่ได้ทำการบ้าน
ไม่ได้อ่านหนังสือเตรียมสอบโอเน็ท ฉันซ้อม3ท่านี้อยู่3วัน
จนฉันทำได้? แต่ทำได้แบบช้าๆเท่านั้น
ถ้าทำเร็วๆ ทำยังไงแขนขามันก็ไม่สัมพันธ์กันอยู่ดี
วันที่4 เพื่อนคนนั้นคิดท่ามาเพิ่ม
มันยากกว่า3ท่าแรกที่ได้ไปเสียอีก
แล้วก็เหลือเวลาซ้อมก่อนสอบแค่วันเดียวด้วย
แถมตอนซ้อมรวมกับเพื่อน เขาดันเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นอีก
ทั้งๆที่แค่จังหวะปกติฉันก็ทำไม่พร้อมเพื่อนอยู่แล้ว
ฉันรู้สึกแย่มากๆ ฉันโดนตะคอกต่อหน้าเพื่อนๆ
ตะคอกๆๆๆๆๆๆ เธอรู้ไหม ฉันเกลียดที่สุด
คือคนที่ใช้อารมณ์กับคนอื่นแล้วก็ทำให้คนอื่นอับอายนี่แหละ
เขาบอกว่าฉันขี้เกลียดซ้อมเลยทำไม่พร้อมเพื่อน
ทั้งๆที่ฉันพยายามอธิบายแล้ว ทำไมเพื่อนคนนี้ถึงมองอะไรเป็นลบไปหมดเลยนะ?
เขาคิดท่าเพิ่มยากขึ้น ยากขึ้น ๆๆๆๆๆๆเรื่อยๆๆๆ
จนฉันเริ่มรู้จักสะกดคำว่า "ท้อ" แบบจริงจัง
แต่มีเพื่อนสนิทของฉันคอยสอนฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทั้งๆที่มันเป็นท่าเดิม ที่ฉันทำไม่ได้สักที
ฉันสงสารเขามากๆ เขาสอนฉันมากกว่า20ครั้ง(ท่าเดิม)
แต่ฉันก็ยังทำไม่ได้สักที
เพื่อนสนิทของฉันคนนี้ไม่บ่นฉันสักคำผิดกับเพื่อนที่ไม่สนิทอีกคน
ที่ตะคอกใส่ฉันจนขี้หูอกมาเต้นระบำไปหมด
สุดท้ายฉันเลยขอลาออกจากทีม
แต่เพื่อนคนที่ตะคอกใส่ฉันกลับไม่ยอมให้ฉันออก
เหตุผลคือ เขาไม่อยากแปลแถวใหม่
แต่ฉันรู้ตัวเองดีว่าขืนยังดื้นซ้อมต่อ มันคงไม่มีประโยชน์
พรุ่งนี้ก็สอบแล้ว..เวลามันน้อยเกินไป
ฉันพูดกับเขาดีๆเหมือนเดิม
ทั้งๆที่เขาก็ตะคอกใส่ฉันเหมือนเดิม
แถมที่ทำให้ฉันโมโหที่สุดก็คือ...
เขาบอกว่า
"ถ้าฉํนลาออกจะไล่เพื่อนสนิทของฉันออกด้วย
ไม่อยากเห็นหน้า"
เพราะเขารู้ว่าฉันเป็นคนรักเพื่อนและฉันจะต้องไม่ทำให้เพื่อนตัวเองเดือดร้อนแน่ๆ
เขาเลยยกข้อนี้มาขู่ฉัน
แต่เขาไม่รู้ว่า ฉันเกลียดการพ่ายแพ้คนขี้โกงที่สุด
ถ้าแพ้อย่างขาวสะอาด ฉันจะยอมรับโดยดี
แต่ถ้าเล่นขี้โกงแบบนี้ฉันไม่ยอม...
ฉันยืนยันคำเดิม คือ ลาออก และตามด้วยประโยคที่ว่า
ถ้ากล้าไล่เพื่อนสนิทฉันออก เราก็ไม่ต้องมามองหน้ากันอีก
ทั้งๆที่เพื่อนสนิทของฉันไม่เกี่ยวเลย
แถมเพื่อนสนิทของฉันก็ยังช่วยเขาตั้งมากมาย
ทำไมเพื่อนคนนี้ ถึงนิสัยแย่ขนาดนี้นะ?
ขอบคุณบอร์ดแห่งนี้ที่ทำให้ฉันได้ระบาย
