สวัสดีครับ คุณครู สมศรี และ พี่ๆน้องๆ ที่อยู่ในเว็บบอร์ดนี้ครับ
จริงๆ แล้ว ก็ไม่อยากมาโพสต์ในแบบ บุคคลทั่วไปเท่าไหร่แต่ว่า สมัครสมาชิกไป แล้วยังไม่ได้อีเมลล์ สักที ก็เลย โพสต์เลยแล้วกันครับ
ที่มาวันนี้ คือ อยากจะ แสดงความขอบคุณ และ แบ่งปันประสบการณ์ ครับผม
ผมเคยเป็นเด็กคนหนึ่ง ที่มาเรียนกับคุณครูสมศรี เมื่อ ประมาณ 4 ปีที่แล้ว ผมสมัครมาเรียนกับคุณครู เพียงแค่อยากจะ เรียนกับ เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ตัวเองชอบครับ แต่ ก็ อย่างว่าครับ มาเรียนเพราะติดหญิง และ ที่สำคัญ คณะที่ผมอยากจะเข้าต่อ ก็ไม่ต้องใช้ภาษาอังกฤษมาก เพราะ ผมอยากต่อที่ วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดลครับ ตอนนั้น มั่นใจกับตัวเองด้วยว่า ภาษาอังกฤษตัวเองแข็งแล้ว ไม่จำเป็นต้องทบทวนหรอก จึงทำให้การเรียน ในห้องเรียนจึงไม่มีความหมายต่อผมเท่าไหร่
ช่วงเวลาผ่านไป สุดท้าย ผมก็เป็นอันต้องแยก กับ เพื่อนผู้หญิงคนนั้น ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ผม ไม่อยากทำอะไรอีกเข้าไปใหญ่ ผมจึง ได้แต่ไปนั่งเรียน ให้มันจบๆไปแบบวันต่อวัน
แล้วช่วงนั้น และ โชคชะตาตอนนั้นเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ มือขวาผม เป็นเส้นประสาทอักเสบ ทำให้ไม่สามารถเล่นเครื่องดนตรี ที่ตัวเอง จะใช้สอบได้ เนื่องจาก หมอสั่งห้าม ผมเครียดมาก ไม่รู้จะทำอย่างไร คนที่เรารัก ก็จากไป เป้าหมาย ที่ตั้งไว้ ก็มืดตัน
อยู่มาวันหนึ่ง ช่วงนั้นเป็น ช่วงใกล้ วันเกิดของครูสมศรี หรือ วันแม่แห่งชาตินั่นเองครับ คุณครู ได้เล่าถึงเรื่องราวของแม่ ที่อุ้มท้องเรา และ กว่าจะออกมาเป็นเรา ความลำบากต่างๆนาๆ ของแม่ และ คำสอนของครู ที่ ค่อยๆ สะกิดผมขึ้นมาทีละนิด จนถึงประโยคที่ว่า "รักแม่ ต้องรักตัวเอง รักอนาคต นะลูก" จึงทำให้ผมคิดได้ และ เริ่มรู้สึกเสียดายเวลาที่ตัวเองเสียไปมากๆ ว่าทำไม เราถึง ไม่ยอมตั้งใจเรียน เพราะการมาเรียนนั้น เงินทอง เราก็ไม่ได้เป็นคนออกเลย
หลังจากเลิกเรียนวันนั้น ผม กลับมา เปิดหนังสือตั้งแต่หน้าแรก ยืม สมุดคำศัพท์เพื่อนมาถ่ายเอกสาร นั่งคัด และ นั่งท่อง อาทิตย์แรก ก็ งง ครับ ไม่รู้เลย มันคืออะไร ตอนนั้น จำได้แต่ Assume Presume Conjecture Surmise ผมรู้สึกตัวว่า ที่ตัวเองมั่นใจ นั้นไม่ได้เรื่องแล้ว ผมเลย ให้เพื่อนๆทวนให้ ให้เพื่อนนั่งสอน ตอนโรงเรียนเลิก ตอนนั้นจำได้ว่า เพื่อนก็ยินดี เพราะเค้าก็ได้ทวนตัวเองด้วย
ผมได้พูดคุยกับ พ่อแม่ คุยถึงเรื่องเรียนต่อ เพราะว่า มือขวาของผมเล่นดนตรีไม่ได้ ผมก็ ไม่รู้แล้วว่าความชอบของตัวเองนอกจากนี้ คืออะไร ผมจึง ยก ให้ พ่อแม่ ผมตัดสินใจเลยว่า อยากจะให้ผมเรียนต่อที่ไหน เพราะครั้งหนึ่ง ผมเคยขอท่าน เรียนต่อ ดนตรี ซึ่ง ท่านทีแรกก็ไม่ยอม และสุดท้ายก็ ยอมให้ผมเรียน
คุณแม่อยากให้ผมเรียน อีกคณะหนึ่ง ที่ มหาวิทยาลัยเดียวกัน เพราะตอนนั้น ท่านเชื่อว่า สิ่งที่ผมพยามอยู่ นอกจากดนตรี จะทำให้ผมสอบเข้าคณะนี้ได้ คำว่า แม่เชื่อในตัวลูก และ ความศรัทธา ที่ผมมี ต่อคำสอน ของคุณครุ ทำให้ผมพยายามเท่าที่ ผมจะทำได้
สุดท้าย ผมสอบติด คณะที่ แม่ต้องการครับ
วิทยาลัยนานาชาติ มหาวิทยาลัยมหิดล เอก สังคมศาสตร์
ผมอยากจะขอบคุณคุณครูมากๆๆ แต่ ณ เวลานั้น ผมไม่มีโอกาสได้ ใกล้คุณครูเลย ครั้งหนึ่ง เคยคิดจะฝากจดหมายไว้ให้คุณครู แต่ว่า ตัวเองโดยปรกติ ก็ไม่ใช่คนทึ่ทำอะไรแบบนั้น เวลาเลยผ่านเลยไป จนกระทั่ง ผม มาเจอ page ใน facebook ของคุณครู ก็เลยคิดถึงขึ้นมาอีกครั้ง และ ก็ กล้าที่จะได้พูดสักทีครับ
ถึงน้องๆ ที่กำลังเตรียมตัวนะครับ ผมอยากให้ทุกคนตั้งใจเรียน อย่า พลาดพลั้ง แบบ ผม ให้ความสำคัญ กับการเรียนช่วงนี้ให้มากๆ เพราะนี่ เป็นจุดสำคัญจุดหนึ่งในชีวิตเราเลยนะครับ อย่าบอก ว่า ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ ค่อยเริ่มอ่าน เพราะว่า พรุ่งนี้ ของ น้องๆ จะ ไม่ใช่วันพรุ่งนี้จริงๆหรอกครับ มันจะเขยิบหนีออกไปเรื่อยๆ
สุดท้าย ผม ขอ ขอบคุณคุณครู (ครั้งที่ ร้อยแล้วมั้งครับ ห้าๆๆ ) และ ขอเป็นกำลังใจให้น้องๆทุกคนครับ
ถ้าอีเมลล์ยืนยันเมื่อไหร่ จะเข้ามาพูดคุยด้วยนะครับ ชื่อ user น่าจะเป็นอันนี้แหละครับผม ^^
Kru Somsri's English School
|
|
 |
|
