|
ครูสมศรีคะคือหนูเรียนเปียโนมาตั้งแต่อ3แล้วคะและตอนนี้หนูอยู่ม3 คือหลายปีแล้วมันคงเล่นเก่งแน่ๆ(หรือเปล่า)แต่มันไม่ใช่คะหนูเรียนที่รร.สอนดนตรีแห่งหนึ่งซึ่งหนูบอกตรงๆว่าไม่ได้เรื่องแต่ด้วยความที่พ่อแม่หนูไม่มีความรู้เรื่องดนตรีจึงไม่รู้ว่าเวลาหนูเล่นเปียโนมันไม่มีคุณภาพอย่างที่มันควรจะเป็นหรือควรจะพัฒนามากขึ้นเรื่อยๆ จนหนูอยู่ป6พี่หนูได้เรียนเปียโนที่รร.ของเขาอ่ะคะแล้วก็เลยเอาเพลงมาให้ครูที่รร.ดนตรีนี้ช่วยดูให้หน่อยแต่ปรากฎว่าครูกลับแกะเพลงไม่ออก มันทำให้พ่อแม่หนูรู้สึกว่าเราควรจะหาที่เรียนเปียโนที่ใหม่ที่มีคุณภาพดี เลยย้ายรร.ดนตรีคะเป็นที่ใหม่ซึ่งก็ดีคะมีชื่ออยู่พอสมควร หนูได้เรียนกับครูผู้ชายตอนแรกหนูแบบเอ่อะ.. ยังปรับตัวไม่ได้ เรื่อยๆก็ดีขึ้นคะแต่พอเรียนไปถึงจุดหนึ่งหนูเริ่มรูสึกว่าเพลงมันไม่ขยับไปเร่วอย่างที่มันควรจะเป็น อาจจะเป็นเพราะหนูไม่ซ้อมด้วย แต่หลักๆคือเหมือนเขาไม่กระตือรือร้นที่จะสอนหนูด้วยเหมือนผ่านไปวันๆ จนมาวันนึงเขามาบอกหนูว่าเขาจะไม่สอนวันศุกร์แล้วเขาจะไปสอนรร.ที่อื่นแทนหนูก็แบบอ่าว...เห้ย... หนูเลยได้ครูเปลี่ยนครูใหม่อีกครั้งนึง ครูคนนี้เป็นครูหญิงที่ประเสริฐจริงๆเขาปูพื้นฐานหนูใหม่หมดเลยคะซึ่งหนูว่าควรอยู่ แต่พอถึงเวลาที่หนูได้ครูที่ดีอย่างนี้แล้วหนูกลับมองย้อนกลับไปในหลายปีที่ผ่านมาว่า มันคืออะไรนี้ฉันเสียเวลาที่ผ่านมาเพื่อ.......................อะไรกัน ตอนนี้หนูรู้ตัวแล้วคะว่าหนูต้องตั้งใจเรียนเปียโนและหนูก็ซ้อมหนักมากด้วย มันเหมือนรูสึกตัวเองซํบซนอะไรบางอย่าง แบบจะเรียกว่าเฟลก็ได้คะมันตั้งใจนะคะแต่มันท้ออยู่ในใจบอกไม่ถูก อยากร้องไห้ มันแย่อะคะเวลาที่เห่นเพื่อนที่เขาเพิ่งเรียนเปียโนไม่กี่ปีแล้วเล่นเพลงที่ยากที่หนูควรจะโปรแล้วด้วยซ้ำ บางครั้งหนูก็พาลนึกโทดพ่อแม่ทำไมไม่เห่นความสำคัญกับการเรียนของลูกเลยจนมันด้อกด๋อยแบบนี้ รู้นะคะว่ามันไม่ควรคิดท้อแบบนี้แล้วตั้งใจเรียนต่อไป แต่บอกไม่ถูกอะคะ ครูช่วยเตือนสติหนูหน่อยนะคะ
|
Kru Somsri's English School
