มีเด็กหญิง 2 คน

คนแรกช่วยพ่อขายขนม

เวลาปลอดลูกค้าก็จะหยิบหนังสือขึ้นมากอ่านตอนขายของ

เมื่อครูสมศรีเดินผ่าน...

เด็กดีใจ รีบวิ่งออกมาขอถ่ายรูปโดยใช้มือถือธรรมดาๆ บันทึกความทรงจำ

เวลามาเรียน ใจมีสมาธิ ตอบตลอด(ด้วยเสียงเบาๆ)

แสดงว่าเด็กคิดตาม และตั้งใจเรียนจริงๆ เห็นแล้วชื่นใจ...

แต่เด็กอีกคน คงกลัวเพื่อนดูถูกอาชีพพ่อของตน

... อาชีพคล้ายพ่อคนแรก แต่มั่นคงกว่าเพราะเป็นร้านค้าไม่ใช่รถเข็น

แต่เด็กหญิงคนนี้ก็ยังปกปิดไม่ให้คนรู้

เด็กเลยไม่ได้ช่วยพ่อแม่ขายของเหมือนคนแรก

ของขายดี เลยมีเงินใช้มากมาย

มีเงินใช้ทุกวันไม่ขาดมือ จึงทำให้เด็กหญิงคนนี้ไม่ตั้งใจเรียนเท่าที่ควร

แต่ถึงอย่างไร เด็กก็ยังคงปกปิดไม่ให้ใครรู้ว่าพ่อตนทำอาชีพอะไร

พ่อคนแรก ยิ้มแย้มมีความสุข

ลูกคนแรกยิ้มแย้มและภูมิใจในอาชีพสุจริตของพ่อ

เด็กคนนี้ผลการเรียนดีมากจนพ่อภูมิใจ

พ่อคนที่สองมีแต่ความทุกข์

เพราะมีเงินให้ลูกใช้ และไม่ยอมให้ลูกช่วยงาน

จนปลูกฝังค่านิยมที่ผิดให้ลูกโดยไม่รู้ตัว

และที่สุด ความทุกข์ยิ่งโถมกระหน่ำเพราะลูกไม่ยอมรับพ่อ

และปกปิดผลการเรียนที่มีคะแนนไม่ดี ไม่ให้พ่อได้ล่วงรู้

....เด็กๆ ที่รักทุกคน

คนเราไม่ว่ารวยหรือจน ถ้าลองถลกหนังทิ้ง ย่อมเหมือนกันทุกคน

หากต่างกันก็คงเป็นเรื่อง "จิตใจ"

หากไร้รัก ไร้ศรัทธาในพ่อแม่

แล้วจะมีสิ่งใดเล่าที่ยิ่งใหญ่กว่า "พระพรหมของลูก"

พ่อแม่อาจไม่รวย ไม่มีความรู้สูง ไม่มีรสนิยม ไม่มีรถหรูหราขับ

แต่พ่อแม่ คือ...

ผู้ให้ลมหายใจแก่เรา...

รักและเคารพในสิ่งที่ท่านเป็นนะลูก

"คุณครูสมศรี ธรรมสารโสภณ"
www.kru-somsri.ac.th    www.facebook.com/krusomsri