นกบินทางไกล

 

แต่นกไม่เคยกลับไม่นับรอยเท้าบนผืนฟ้า

 

ปลาเทร้าท์ต้องว่ายทวนกระแสน้ำตก

 

เพื่อวางไข่ในที่ปลอดภัย เหนื่อยแสนเหนื่อย

 

แต่ไม่เคยท้อนะลูก

 

หรือเพราะมันไม่มีความคิด ความรู้สึก

 

ถ้าเป็นเช่นนั้น หนูคงต้องเลียนแบบนกและปลา

 

เวลาทำความดี ย่อมดี ณ ขณะลงมือกระทำ

 

อ่านหนังสือ เพื่อได้ความรู้ไม่ใช่คะแนนนะลูก

 

และสูงค่ากว่านั้นคือการได้ฝึก “ความอดทน” ของเรา

 

ยามแม่คลอดลูก ช่องคลอดฉีกขาด เลือดทะลักหลั่งริน

 

แต่บนใบหน้าของแม่ก็ยังคงปริ่มล้นด้วยรอยยิ้ม

 

แม่ไม่เคยจดจำความเจ็บปวดยามให้กำเนิดชีวิตเรา

 

แต่กลับแปรความเจ็บปวดมาเป็นความชื่นใจ

 

ในของขวัญชิ้นงามที่แม่ได้รับก็คือ “ตัวลูก”

 

คุณครูมั่นใจว่าไม่มีอะไร

 

ที่มนุษย์ผู้ครองสติไว้ได้ จะกระทำไม่ได้

 

ที่สุดของความเจ็บปวดคือความชา

 

และที่สุดของความขยันอย่างมากสุด

 

ก็แค่นอนน้อยลง สนุกน้อยลง ก็แค่นั้นเอง

 

แต่หนูมิใช่ต้องฝืนทนไปทั้งชีวิตนะลูก

 

ก็แค่เหมือนปลาเทร้าท์ที่อาศัยกำลังใจ

 

ว่ายทวนกระแสของน้ำตก เพื่อหาที่ที่ดีที่สุดให้ลูกน้อยเท่านั้น

 

สูดลมหายใจลึกๆ

 

ไม่ใช่เราคนเดียวที่ต้องขยันนะลูก

 

 

 

 "คุณครูสมศรี ธรรมสารโสภณ" 

www.kru-somsri.ac.th  www.facebook.com/krusomsri